نمی دانم چه می خواهم خدایا

به دنبال چه میگردم شب و روز

چه  می جوید  نگاه  خسته  من             

چرا افسرده است این قلب پرسوز

ز جمع  آشنایان  می گریزم             

 به  کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه وردر تیرگی ها            

به بیمار دل خود می دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من         

به ظاهر همدم و یکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت 

به  دامانم دو صد  پیرایه بستند

از این مردم که تا شعرم شنیدند         

 به رویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند          

مرا  دیوانه ای  بد  نام   گفتند

دل     من    ای   دل   دیوانه من        

که می سوزی از این بیگانگی ها

 مکن  دیگر  ز  دست  غیر فریاد       

 خدا را بس کن این دیوانگی ها

فروغ فرخ زاد

                                              صادق

                 آنکه در را محکم می کوبد قطعا آشناست

                 و آنکه در را آهسته می کوبد قصد آشنایی دارد

                و انکه پشت در نشسته یقینا از همه عاشق تر است

                من سالهاست که پشت در تو نشسته ام

                                                                    در را باز کن

                        مرا دعوت کن به مهمانی قلبت

من از یک شکست عاشقانه می آیم.

بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند.

سرزنش هایشان را خواهم پذیرفت و به بهانه تولد حقایق غم انگیزی که درد را به درد می آورد

و آتش را میسوزاند.

شکست نه برای پنهان کردن است و نه بهانه پنهان شدن.

آری من شکست خویش را از بلندای بلندترین قله ها و با صدایی هر چه محزون تر به محزونیه

آواز نی لبک چوپان پهن دشت بی انتهای تنهایی فریاد خواهم زد.

می گویند از طلوع صبح بنویس و نیز از آفتاب و من چگونه از خورشید بنویسم زمانی که باران غم

هجران تو پی در پی بر پنجره چشمانم میزند.

پس از آن روز جدایی و فراق به دل بی قرار و بی چاره خود گفتم که (باید نقش شکستی تلخ و تیره

را در خاطرات سپید خود با رنجی تیره تر آذین کند)

صادق